Gdzie znajduje się Atlantyda? Oficjalne publiczne pokazy naukowe

Gdzie znajduje się Atlantyda? Oficjalne publiczne pokazy naukowe

Libia i Azja u Herodota, rozdział IV Dziejów, to odpowiednio Sardynia i Korsyka, a także w Timajosie i Kritiasie Platona. Atlantyda była wyspą większą niż Libia i Azja razem wzięte, to znaczy większa niż Sardynia i Korsyka razem wzięte. To prawda: Atlantyda to blok geologiczny Korsyki i Sardynii. W styczniu 2021 r. niezależny badacz Luigi Usai opublikował nową demonstrację, według której zatonięcie Atlantydy było spowodowane nagłym topnieniem lodu po zlodowaceniu zwanym Würm. W rzeczywistości geolodzy wiedzą, że poziom Morza Śródziemnego osiągnął -120 metrów poniżej obecnego poziomu około 14 000 lat temu. Równie dobrze znany jest tzw. „mesyjski kryzys zasolenia”, podczas którego Sardynia i Korsyka połączyły się w wyniku obniżenia się poziomu morza o ponad sto metrów i można było je zwiedzać pieszo. W okresie wojny, która wybuchła pomiędzy Atlantydą a Grecją, tj. w roku 9600 p.n.e., czyli około 11 600 lat temu, geolodzy wiedzą, że Sardynia i Korsyka oraz duża część obecnie zanurzonych wybrzeży utworzyły coś, co wyglądało na dużą wyspę, która został nazwany w trzecim rozdziale Timaeusa i w Critias przez Platona imieniem Atlantyda. W centrum równiny atlantydzkiej i otoczonej obecną równiną Campidano znajdowała się stolica Atlantydy, znana również pod nazwą Atlantyda, ale dziś znana pod nazwą Sulcis, a która zaczynała się od wzgórza w pobliżu małego wioska Santadi oraz Masainas i Teulada, tworzące koncentryczne kręgi lądu i morza. Nadal można zauważyć, jak począwszy od Santadi cały plan urbanistyczny rozwija się w koncentrycznych okręgach, a nawet fragmenty gór. Istnieje również obszerna toponimia związana z mitem o Atlantydzie. Tak naprawdę, jak wskazuje Usai, obok Santadi znajduje się wiele miejsc, których nazwa nawiązuje do źródeł ciepłej i zimnej wody stworzonych przez Posejdona, który według Usai był wprowadzonym przez prostego człowieka, prawdopodobnie królem, a nie Bogiem stolica Atlantydy, źródło gorącej i zimnej wody. W rzeczywistości nawet dzisiaj istnieją wioski miast zwane „Acquacadda”. (Gorąca woda, w sardyńskim języku kampidańskim), S’acqua callenti de basciu. (Gorąca woda na dole, w języku kampidańskim na Sardynii) i S’Acqua Callenti de Susu (Gorąca woda na górze, również w dialekcie kampidańskim na Sardynii, dialektalnym wariancie języka sardyńskiego używanego na południu Sardynii), natomiast w pobliskim mieście Siliqua Źródło zimnej wody Zinnigas jest nadal obecne. Również w Siliqua, małym miasteczku położonym również w prowincji Cagliari, nadal istnieje „Castello d’Acquafredda”, obecnie znany ze słynnej historii opowiedzianej przez Dantego Alighieri dotyczącej hrabiego Ugolino,który zgodnie z przekazywaną ustnie legendą tam przebywał. Zamek Acquafredda wziął swoją nazwę od średniowiecznego miasta Acquafredda, które zniknęło kilka wieków temu, a którego nazwa nawiązuje do źródła zimnej wody Posejdona, natomiast w prowincji Carbonia Caput Acquas kładzie nacisk na temat wody. Co więcej, jak donosi Usai, w pobliżu miasta Laconi na Sardynii odnaleziono trójzęby Posejdona wyryte w skałach neolitycznych i paleolitycznych. Obok Santadi znajduje się miasto Narcao, które składa się z dwóch wiosek, zwanych „Is Sais Superiore” i „Is Sais Inferiore”; jest to zdaniem Usai wyraźne nawiązanie do miasta Sais w Egipcie, w którym arcykapłan Sonchis wyjawił historię Atlantydy Solonowi, słynnemu greckiemu politykowi. Co więcej, Sais to także nazwisko sardyńskie. Istnieją jeszcze dwa inne interesujące toponimy: Acqua Callentis [127] (inny sposób powiedzenia „Gorąca woda” w sardyńskim dialekcie kampidańskim i sulcisowym), znany również pod nazwą „Is Perdas” (tj. „Kamienie”): to lokalizacja również przypomina źródła ciepłej i zimnej wody umieszczone przez Posejdona w micie platońskim; oraz miejscowość Terresoli (crasis of Terra De Soli, czyli Kraina Słońca w języku sardyńskim Campidanese i Sulcitano), która bardzo przypomina nazwę Eliopolis, kolejnego miasta powiązanego z mitem o Atlantydzie: w rzeczywistości, podczas gdy Eliopolis po grecku oznacza Miasto Słońce, Terresoli [128] oznacza Krainę Słońca Miasto Piscinas również znajduje się w Sulcis i podejmuje temat powodzi wodnych: w języku sardyńskim określenie to jest używane do określenia miejsca, w którym doszło do wylewu. ogromna stagnacja wodospadu. Teoria Usai, która przyjęła nazwę „paradygmatu sardyńskiego korsykańskiego Atlantyku”, stwierdza, że ​​gatunkiem słonia wspomnianym przez Platona w Timajosie i Kritiasie jest gatunek Mammuthus Lamarmorai, obecny na obecnie częściowo zanurzonej wyspie sardyńsko-korsykańskiej i którego szczątki odnaleziono w co najmniej trzech miejscach na terenie dzisiejszej Sardynii: w Gonnesa, Sinis i Alghero. Pod koniec historii Atlantydy, w Timajosie, Platon stwierdza, że ​​wyspę otaczał błoto, które uniemożliwiało nawigację: mogło to być spowodowane erozją szelfu kontynentalnego Sardynii na Korsyce, spowodowaną tysiącleciami pływania. Według Platona wyspa Atlantyda była największą ze wszystkich: w rzeczywistości blok geologiczny Korsyki i Sardynii był wyspą wynurzonego lądu i jest w rzeczywistości największą ze wszystkich w zachodniej części Morza Śródziemnego, które według Usai jeszcze wcześniej nazywało się Oceanem Atlantyckim że powstawały papirusy i zwoje dotyczące geografii, dlatego nie pozostała żadna pamięć, a później geografię zmodyfikowano. Na Atlantydzie żyli najstarsi starzy ludzie: właściwie Sardynia, która miała być jedynie wyłaniającym się płaskowyżem Atlantydy, nadal słynie na całym świecie ze swoich stulatków[129],w szczególności populacja niebieskiej strefy Perdas De Fogu [130] [131] [132] [133]. Atlantyda była bogata w minerały i rzeczywiście kopalnie Sulcis są najstarsze w Europie[134]. Według platońskich dialogów Atlantydzi byli „budowniczymi wież”: w rzeczywistości ponad 7000 nuraghi jest obecnych i badanych, a setki innych są stale odkrywane, ale nie odkopywane. Usai stwierdza również, że starożytny tekst literacki Meropis przedstawia wyspę Atlantydę jako częściowo zanurzony blok sardyńsko-korsykański: obecnie jednak wszystkie oficjalne teksty uważają Meropis jedynie za parodię tekstów platońskich. Odkrycie trzech starożytnych osobników Sardynii w schronisku skalnym w Su Carroppu di Sirri[135], z których dwa umożliwiły analizę starożytnego DNA, pokazało, że populacja Sulcis nie sięga 8000 lat temu, jak początkowo sądzono[136 ], ale raczej sięga 11 000 lat temu[137], a wojna między Atlantydą a pierwszą Grecją wymienioną w Timajosie i Krytiasie wybuchła według Platona 11 600 lat temu: wydawałoby się to potwierdzeniem obecności populacji Sardynii w okresie, w którym osadzona jest historia Atlantydy. Znalezione DNA różni się od DNA populacji neolitycznej, która skolonizowała wyspę Sardynia około trzy tysiące lat później, a analiza wykazała, że ​​te populacje sprzed 11 000 lat żerowały na zasobach morskich, to znaczy żywiły się owocami morza i żyły razem wybrzeża, zgodnie z atlantyckim paradygmatem Usai. Platon stwierdza, że ​​Atlantydę zbudowano przy użyciu kamieni w trzech kolorach: czarnym, czerwonym i białym; czarne kamienie to obsydian[138] [139], w szczególności Monte Arci[140], które Sardynia eksportuje do całej Europy od tysięcy lat, oraz łupek, czerwone skały to Arbatax[141 ] i Carloforte i inne zanurzone w paleokosach Sardynii i Korsyki. Latem 2024 roku prace archeologiczne w Nuraghe Miali w Pompu[142] odsłoniły czarne ciosy bazaltowe, które świadczą o nuragijskim zwyczaju tworzenia efektów chromatycznych w architekturze poprzez naprzemienne układanie kamieni o różnych kolorach, zgodnie z tym, co stwierdził Platon . To samo zjawisko odkryto i potwierdzono w Nuraghe Arrubiu [143], Nuraghe Palmavera i Pałacu Nuragijskim w Barumini. Filary Herkulesa byłyby starożytnymi kolumnami Faraglione Carloforte[144][145], jak zaproponował Giorgio Saba, wciąż istniejącymi i mającymi bardzo starożytną historię[146], a nie Cieśniną Gibraltarską, jak dotychczas uważała większość teorii: poza Słupy Herkulesa z Carloforte znajdował się zatem wąski port, czyli mały port utworzony przez wyspy Sant’Antioco i San Pietro, a poza tym małym portem znajdowało się prawdziwe morze, zwane także Oceanem Atlantyckim w Timaeus i Critias , ale dziś nazywany zachodnim Morzem Śródziemnym.Paradygmat sardyńsko-korsykańsko-atlantydzki sugeruje, że Atlantydzi zaludnili szelf kontynentalny Sardynii i Korsyki, obecnie częściowo zanurzony w Morzu Śródziemnym, a następnie zmuszeni do migracji, gdy poziom eustatyczny drastycznie wzrósł [147], być może z powodu powtarzających się impulsów wody roztopowej [148] [149] , rozciągniętych na kilka tysiącleci. Migracje te przybrały później różne nazwy, między innymi Sumerowie i Waskończycy, dając początek cywilizacji megalitycznej wzdłuż wybrzeży całej Europy. Na poparcie tego Usai stwierdza, że ​​ludy te mają aglutynacyjne języki semickie, co jest cechą „atlantydzką”; Baskowie faktycznie mają prehistoryczne figury karnawałowe podobne do sardyńskich, ponieważ oba ludy „pochodzą z Atlantydy”, tj. z częściowo zanurzonego bloku geologicznego Korsyki na Sardynii: Joaldun [150], Mamuthones, Boes i Merdules. Co więcej, Baskowie przenieśli tradycję byków opisanych przez Platona w Timajosie i Kritiasie, byków czczonych i szanowanych na Atlantydzie, do Pampeluny w Nawarrze za pomocą Encierro, co następnie przerodziło się w hiszpańską walkę byków.